Een paar dagen geleden bevond ik me, vlak nadat ik naar bed was gegaan, opeens in een ruimteschip, en in dat ruimteschip zag ik veel Lobobjes die, zo te zien, blij en verwonderd waren om mij daar ook te zien.
Deze Lobobjes vertelden me dat zij, geteld in Aardse tijd, lang waren weggeweest, en dat ze in een Universum waren geweest waar ze (tijdelijk) jonger werden ipv. ouder. Dat leek me nogal vreemd dus legden ze mij uit wat hen daar was overkomen.
Tijdens hun reizen door het Universum – hetgeen ze continu doen – bevonden zij zich opeens in een onbekend Universum waar zij nog nooit eerder waren geweest, en in dat Universum verliep de tijd niet vóóruit, zoals bij ons, maar terug?!
Je wordt daar oud geboren, en gedurende je leven steeds jonger; tot het prille begin van je bestaan …… is dat geen wonderlijke gedachte?
Deze Lobobjes werden dus steeds jonger in dat Universum, en het bijzondere was dat ze, tijdens hun ‘verjonging’, de fouten kregen te zien die ze op bepaalde momenten in hun leven hadden gemaakt.
Maar tijdens die confrontatie met hun fouten kregen ze ook te zien hoe ze die fouten weer zouden kunnen verbeteren wanneer ze weer teruggekeerd zouden zijn in de juiste tijd.
De Lobobjes begrepen dat ze in dit Universum ‘een reis door hun verleden’ maakten met de mogelijkheid om láter hun evt. gemaakte fouten te herstellen.
Nadat ze een lange tijd in dat vreemde Universum hadden vertoefd keerden de Lobobjes plotseling weer terug in de tijd van óns Universum, en konden ze beginnen met het herstellen van de door hen gemaakte fouten (ook op technisch gebied).
De Lobobjes lieten me weten dat wanneer alle door hen veroorzaakte technische problemen op de Aarde hersteld zouden zijn, onze Aarde een stap voorwaarts kon maken.
Na dit verslag van hun bijzondere reis namen de Lobobjes afscheid en keerden ze ‘huiswaarts’ ….. en lag ik weer in mijn bedje in Poortugaal.
Veel liefs, Ans