Ondanks dat ik het gisteren heel erg druk had – en dus eigenlijk geen tijd had om te schrijven – kreeg ik toch de volgende boodschap door.

Ik hoorde zeggen: ‘Mensen van de Aarde. Wij hebben U en Moeder Aarde zo lief. Wij Lichtwerkers staan klaar om U te helpen met de Aarde, om haar nu en in de toekomstige zware tijden zoveel mogelijk in balans te houden.

Zij die gezegend zijn met het ‘talent’ om ons te zien en onze boodschappen te ontvangen heten wij van harte welkom, en hopen op Uw samenwerking met ons. Ontmoet ons in Uw dromen, hoor ons om U heen of raadpleeg Uw intuïtie, want op die manier kunnen wij Lichtwerkers samenwerken en iets doen voor U en Moeder Aarde. Echter, de mens moet vrijwillig zijn medewerking verlenen, want de ‘Wet van het Universum’ verbiedt ons om in te grijpen in Uw evolutie.

In Liefde groeten wij U, en weet dat wij er altijd voor U zijn in goede en in slechte tijden.”

Dit bericht kreeg ik van een Hemels Wezen of Lichtwerker door.

Dat overkomt mij niet alleen, want ik zie en hoor andere mensen in mijn omgeving die momenteel soortgelijke berichten ‘doorkrijgen’.

Aangezien we in een kritieke fase zitten heb ik het idee dat nu echt alle zeilen worden bijgezet, waarbij alle Lichtwerkers worden ingeschakeld om deze belangrijke boodschappen aan de mensheid door te geven.

Veel liefs, Ans

Wie goed doet, goed ontmoet

Ergens in een polder in Nederland woonde een nog jonge boer met z’n lieve vrouw en hun 2 kindjes. Deze boer had maar een klein lapje grond om te verbouwen, maar van de opbrengsten daarvan konden hij en z’n gezinnetje precies rondkomen. Hij was een eenvoudig maar evengoed wijs man, en was er stellig van overtuigd dat er ‘meer was tussen Hemel en Aarde’.

Aangezien er al weken geen regen was gevallen kampte heel Nederland met extreme droogte waardoor de boeren vreesden voor hun oogst. Ook deze jonge boer maakte zich grote zorgen en toen hij ‘s ochtendsvroeg bij z’n akker stond om te kijken hoe z’n gewassen er bij stonden moest hij huilen, niet om zichzelf maar om de aardappelen die hij daar in het voorjaar had gepoot, en die nu geen enkele kans hadden om tot wasdom te komen.

Als het niet heel snel zou gaan regenen dan zou zijn complete aardappeloogst verloren gaan en hijzelf waarschijnlijk failliet! Verder de polder inkijkend keek hij naar de enorme akkervelden van z’n ‘buurman’ – dat was een succesvol herenboer – rijk geworden dankzij de opbrengsten van z’n enorme lappen grond die hij door z’n vele personeel liet bewerken met grote landbouwmachines -, en ook zíjn grote akkervelden lagen er troosteloos bij vanwege de aanhoudende droogte.

Opeens werd de aandacht van de jonge boer getrokken door ‘iets’ in de de lucht boven hem; daar zag hij een groot, vreemd voorwerp dat precies boven zijn akker ‘hing’. Zoiets had de boer nog nooit eerder in z’n leven gezien! Dit object was geheel doorzichtig – het leek wel organisch – en had de vorm en kleur van een grote, doorzichtige kwal; heel bijzonder en mooi tegelijk!

Gefascineerd keek de jonge boer naar boven; hij zwaaide naar dit vreemde, mooie voorwerp en heette het welkom. Toen hoorde hij vanuit het niets een stem die zei:

‘U bent een goed mens. Als de gehele mensheid was zoals U dan zou het Paradijs nog bestaan op deze Aarde. Wij willen U en de Uwen helpen.’

Daarna zweeg de stem en het doorzichtige voorwerp verdween van het ene op het andere moment, de jonge boer in verwarring achterlatend.

Zo snel als hij kon liep de boer terug naar z’n huisje om z’n vrouw te vertellen wat hem zojuist was overkomen. Op het moment dat hij naar binnen ging begon het buiten heel hard te regenen, en dat ging de rest van de dag zo door. Maar ook de daarop volgende weken viel er regelmatig een verfrissende regenbui over zijn akkerland.

De jonge boer was intens blij voor zijn aardappelplanten die zienderogen opleefden dankzij die regenbuien. Het vreemde was echter dat het in al die weken alleen boven het land van deze jonge boer regende en niet boven de akkers van z’n buurman, de herenboer?! Daar viel geen spatje regen, waardoor diens oogst volledig verloren ging.

De aardappeloogst van de kleine boer echter was dat seizoen niet alleen gered maar ook zeer geslaagd, waardoor hij en z’n gezin er dat jaar, financieel gezien, heel goed uitsprongen.

Er is een gezegde dat zegt: ‘Wie goed doet, goed ontmoet’ ….. in dit geval kwam dat dus duidelijk uit.

Veel liefs, Ans

Adoukay

Toen ik, heel vroeg in de ochtend, mijn hondje Chua uitliet zag ik, vlak bij het bos en net boven de grond, een laaghangende ‘mistwolk’ van ongeveer 6 X 6 meter. Nieuwsgierig als ik ben ging ik er gelijk op af, en toen ik de mistwolk binnenliep zag ik daar vijf menselijke schimmen voor me lopen; ze liepen van me weg en natuurlijk liep ik er achteraan.

Opeens zag ik in de verte enorme, zeer oude tempelcomplexen verschijnen. Deze tempels waren volledig overwoekerd door allerlei planten, maar het vreemde was dat hoe dichter ik bij die tempels kwam hoe minder de begroeiing werd – het leek wel of de planten wegsmolten – en niet veel later doemden de kolossale tempels in hun volle pracht en schoonheid voor mij op.

Op dat moment zag ik dat de 5 schimmen, die nog steeds voor mij uit liepen, ook meer vorm hadden gekregen. Het bleken boeddhistische monniken – herkenbaar door hun prachtige oranje/rode gewaden – en gezamenlijk liepen ze één van die tempels binnen. Het leek wel of die monniken zo vanuit de toekomst het verleden inliepen, of was het juist andersom? Ik weet het niet. Ikzelf was alleen maar toeschouwer van dit alles en kon die prachtige tempels niet binnengaan.

Even later zag ik een paar hele jonge monniken die buiten de tempel aan het stoeien en spelen waren met tijgers en leeuwen!! Verbaasd vroeg ik mij af waarom deze jongeren niet werden aangevallen en gedood door deze wilde dieren? Op dat moment hoorde ik een stem die zei: ‘Deze monniken zijn zó Verlicht dat ze alleen maar Licht en Liefde uitstralen waardoor ze nooit gedood kunnen worden door deze dieren. Deze voor jullie ‘wilde dieren’ hoeven niet te doden voor voedsel, omdat ze zich voeden met de energie die afkomstig is vanuit het Licht en de Liefde van deze monniken.’

Gefascineerd stond ik te kijken hoe vertrouwd deze leeuwen en tijgers zich voelden met de jonge monniken, wat een bijzonder en prachtig schouwspel was dat!

Even later vervolgde de stem: ‘Ik ben Adoukay, en wil U vragen om door te gaan met Uw gesprekken met de vogels en de dieren om U heen. Maar blijf ze ook voeden; niet alleen met Uw Liefde, maar ook met het voedsel dat deze dieren nog steeds nodig hebben op Uw Aarde.’

En op dat moment stond ik weer op de plek in het bos vlak bij mijn huis. De mistwolk was opgetrokken en samen met Chua liep ik weer huiswaarts. Vlak bij mijn huis kwam ik een prachtige, lichtrode kat tegen; die had ik nog nooit eerder gezien. Ik had het vermoeden dat het beestje honger had want ze was nogal mager, dus gaf ik haar wat te eten in mijn tuin. Toen ze het schaaltje had leeggegeten keek ze mij dankbaar aan. Ik keek in haar prachtige ogen en vóelde dat ik op dat moment contact had en in de ogen keek van Adoukay, het wezen dat mij zojuist had toegesproken.

Het contact was zó intens dat het voelde alsof wij op dat moment in elkaars Ziel keken …… en dat ontroerde me heel erg.

Veel liefs, Ans

De monniken en de tempelcomplexen heb ik waargenomen in een andere dimensie – die nu steeds vaker door onze Aardse dimensie heen loopt -, maar de poes heb ik nog maandenlang in mijn tuin gezien en verzorgd (zie foto).

Een prachtig, mooi meisje met lang, zwart, golvend haar zat in haar eentje op een stil en verlaten strand. Zij was diep ongelukkig omdat haar vriend, van wie ze heel veel hield, haar had verlaten, en ze had geen enkel idee wat daar de reden van kon zijn. Toen het bijna donker was stond het meisje op en liep de zee in met de intentie om nooit meer terug te keren. Ze voelde het koude water aan haar voeten niet, en liep, in een soort van trance, verder en verder de donkere zee in.

Toen het meisje al tot haar middel in het koude zeewater stond werd ze plotseling verblindt door een groot, helder licht vlak voor haar, en nog geen seconde later bevond ze zich binnenin een groot ruimteschip?! In dat ruimteschip werd ze begroet door vriendelijke, liefdevolle wezens die haar vertelden dat zelfdoding niet de oplossing was voor haar problemen.

De wezens nodigden het meisje uit om naar een scherm te kijken waarop zij haar een filmpje lieten zien van één van haar vorige levens. In dat leven was dat meisje een mannelijk persoon die alleen maar vriendschappen of relaties met anderen aanging uit eigenbelang. Zodra hij had wat hij wilde hebben, dumpte of verliet hij die persoon zonder verder naar hem of haar om te kijken.
Dat hij daardoor vele mensen met groot verdriet achterliet deerde hem totaal niet.

In dat filmpje had het meisje o.a. haar huidige ouders als slachtoffer van haar daden herkend, dus begreep ze gelijk waarom haar ouders haar in dit leven al op jonge leeftijd hadden verlaten waardoor zij in een kindertehuis terechtkwam. Ze begreep nu ook dat de mensen die in dit leven op haar pad kwamen, en die haar al snel links lieten liggen dat dat allemaal mensen waren die zijzelf had benadeeld in dat vorige leven. En nu begreep ze eindelijk ook waarom haar vriend haar had verlaten terwijl ze zoveel van hem hield; dit was allemaal ‘Oorzaak en Gevolg’ van haar eigen handelen!

Even later werd het meisje weer ‘teruggezet’ op het verlaten strand. Ze was de wezens heel dankbaar voor het ‘inzicht’ dat ze haar hadden geschonken, en besloot om vanaf dat moment alleen nog maar mensen te helpen, en zo geschiedde.

De jonge vrouw veranderde zienderogen door alle Liefde die zij (terug)kreeg van de mensen die ze belangeloos hielp ….. en na verloop van tijd ontmoette zij de man van haar leven.

Veel liefs, Ans

Vanochtend kreeg ik in een visioen het volgende te zien:

Ergens aan de rand van een nog ongerept heidegebied woonde een man in een klein huisje, en omdat de mensen in het dorpje verderop hem zelden of nooit zagen werd hij ook wel ‘de kluizenaar’ genoemd. Een oudere, al gepensioneerde man uit dat dorpje verveelde zich en ging daarom maar een fietstochtje langs de hei maken. Tijdens die fietstocht kwam hij langs het afgelegen huisje van de kluizenaar en zag dat diens tuintje overwoekerd was door onkruid. De man bedacht zich dat het wel een leuk karwei voor hem was om dat tuintje weer onkruidvrij te maken; hij hield van tuinieren en had sinds z’n pensioen alle tijd van de wereld!

Op dat moment zag hij dat de kluizenaar buiten stond, dus vroeg hij of de kluizenaar het goed vond dat hij z’n tuintje weer mooi zou maken. De kluizenaar knikte alleen en ging toen snel weer naar binnen.

De volgende dag begon de man aan het helse karwei, maar hij had er zin in en zong net zo hard als de vogels rondom hem. De kluizenaar zette geregeld drinken en zelfgebakken brood voor hem neer, maar verder zag of sprak de man hem niet.

Pas toen de allerlaatste werkdag erop zat sprak de kluizenaar hem aan en vroeg hij of hij even binnen wou komen. De man zag dat het huisje van binnen schoon en netjes was. De kluizenaar begon te praten en zei hem het volgende:

‘Ik wil U vertellen dat ik geen gewoon mens ben. Ik kom vanuit een andere dimensie, van buiten Uw Aarde, en het is mijn taak om met mijn Weten een einde te maken aan de vloek die Uw Aarde al eeuwenlang is opgelegd door zeer slechte mensen (de elite). Die vloek moet verbroken worden!

Omdat U een goed mens bent heb ik U uitverkozen om iets belangrijks voor mij en de gehele wereld te doen. Ik heb iets in mijn bezit wat misschien een kleinood lijkt maar van grote, onschatbare waarde is. Alle rijken op deze Aarde zijn op zoek naar dit bijzondere kleinood – er worden zelfs oorlogen om gevoerd – omdat zij denken of geloven dat dit voorwerp hen het eeuwige leven zal schenken (en zij hun aardse rijkdommen nooit hoeven los te laten).

Het is de bedoeling dat U dit kleinood in het geheim bezorgt bij de man die, dankzij z’n enórme rijkdom, de Aarde volledig in zijn macht heeft. En daar is haast bij geboden, want wij staan op een tijdsprong van goed en kwaad.  Omdat ik niet van deze Aarde ben kan ik U door tijd en ruimte brengen waarheen ik wil.

Dat doe ik door U hier te dematerialiseren en U weer te materialiseren op de plek waar U moet zijn; de geheime en zwaar beveiligde locatie waar de aller-, allerrijksten der Aarde elkaar ontmoeten. U hoeft niet bang te zijn, vertrouw op mij, want ik breng U daar voorbij al hun beveiligingen, en het enige wat U hoeft te doen is die rijkaard dit kleinood geven.’

Op dat moment liet de kluizenaar hem een intens rood Kristal zien. De man vond het heel vreemd allemaal maar wilde er toch aan meewerken. Toen gaf de kluizenaar hem het vuurrode Kristal en voor hij het wist bevond hij zich op een voor hem totaal onbekende locatie. Daar stond hij oog in oog met een hele oude, fragiele man – dit was de allerrijkste mens op de Aarde, die driekwart van de Aarde in z’n bezit had.

De oude rijkaard schrok enorm van deze man die daar zo plotseling – en vanuit het niets! – voor hem stond. Bovendien bood deze vreemdeling hem het zo gezochte Kristal aan waardoor híj het eeuwige leven zou kunnen verkrijgen!

(Er wordt beweerd dat dit rode Kristal staat voor alle ‘bloedoffers’ die zij, de elite, gedood hebben op deze Aarde, en dat de energie van al hun (slacht)offers opgeslagen zit in dat Kristal, en ook dat je door dit Kristal het eeuwige leven geschonken wordt). Toen de oude rijkaard het vuurrode Kristal voor z’n ogen zag werd hem dat fataal; zo verkreeg hij dus inderdaad het eeuwige leven, echter niet zoals verwacht op deze Aarde, maar in het Hiernamaals!

Op hetzelfde moment viel het Kristal uiteen in duizenden stukjes, waarna het werd ‘opgenomen’ in een lichtende Energie. Als door een wonder veranderde daarna werkelijk alles op de Aarde; de rijken deelden hun rijkdommen en de Aarde zelf leek steeds lichter te worden. De al zo lang voorspelde 3 dagen + nachten van duisternis kwamen niet, in plaats daarvan kwamen er 3 dagen + nachten van Licht.

Door dit alles kreeg de Aarde haar oude glans weer terug, de natuur werd mooier dan ooit, en alles en iedereen was gelukkig.

Dit alles heb ik vanmorgen mogen zien in dat prachtige (toekomst)visioen ….. LAAT HET ZO ZIJN!!

Veel liefs, Ans

In een land hier niet ver vandaan woonde – op een zeer afgelegen plek in de natuur – een schaapherder met z’n vrouw en vijf kinderen. Wanneer de herder z’n schapen ging hoeden hielp z’n hele gezin hem daarbij, en tijdens dat hoeden zagen ze vaak – en al vele jaren lang – ‘vliegende voorwerpen’ in en uit een bepaalde berg vliegen. De herder was er stellig van overtuigd dat dat ‘de Goden’ moesten zijn, en omdat hij wilde dat de Goden hem en zijn gezin goed gezind bleven danste hij voor die specifieke berg wanneer het volle maan was.

Wat de herder niet kon weten was dat er geen ‘Goden’ in die berg huisden, maar dat er een zeer geheime, (aardse) militaire basis in verborgen was. En vanuit die basis werden – ver buiten het zicht van de bewoonde wereld – nieuwe, geheime wapens en kleine ufo’s getest.

De militairen hadden al gauw in de gaten dat er bij iedere volle maan een man voor ‘hun berg’ stond te dansen, en ze vreesden dat die man op een dag hun geheime basis zou ontdekken en verraden. Om dat te voorkomen besloten ze om de schapenhoeder eens goed af te schrikken, waardoor hij hopelijk zijn maandelijkse dans vlakbij hun geheime, militaire basis zou staken.

Bij de eerstvolgende volle maan – vlak voordat de herder aan zijn dans wou beginnen – scheerden een aantal kleine vliegende (aardse) scheepjes vlak langs hem heen; de geschrokken man kon ze maar net ontwijken. Hij werd bang van deze Ufo’s en dook een kleine grot in om te schuilen tegen deze onverwachte, op hem gerichte aanval.

Terwijl hij daar zat zag hij het volgende, indrukwekkende schouwspel voor zich in de lucht: Een grote, ronde Ufo verscheen vanuit het niets en slokte a.h.w. alle kleine, aardse ufo’s op, waarna de schapenhoeder een stem hoorde die zei:

‘Wij komen in Vrede en groeten U.
Wij waarderen Uw dansen voor ons.
De voertuigen die U aanziet voor ‘Goden’ zijn mensenwerk.
Met deze voertuigen willen en kunnen de aardse mensen oorlogen initiëren.
Wij hebben die vliegende voorwerpen uitgeschakeld dus U zult geen last meer van ze hebben.

Wij beloven U dat wij contact met U zullen blijven houden.
Voortaan zult U ons horen en voelen wanneer U Uw ‘Volle-Maandans’ voor ons uitvoert.
Wij hebben U allen lief, en groeten U.’

En zo geschiedde.

En vanaf dat moment bleef het stil in en rond die specifieke berg!

Veel liefs, Ans

Wereldwijd lopen de kerken leeg, want steeds minder mensen geloven nog in de God die al eeuwenlang aanbeden werd.
Maar er is een ‘nieuwe God’ voor in de plaats gekomen, en ook die ‘God’ ziet en weet alles van de mensen en grijpt in wanneer hij dat nodig acht.
Via social media en satellieten hoog in de lucht heeft deze God volledig overzicht en controle over alles en iedereen op deze Aarde.
Hij kan het laten donderen, maar ook aardbevingen en overstromingen veroorzaken, en de Aarde verschroeien als en wanneer hij dat wil.

Deze ‘nieuwe God’ – ik heb het natuurlijk over de elite – is van het allerergste soort!
Dmv. zeer geavanceerde technische hulpmiddelen – waar de gewone mens geen weet van heeft – kan de elite natuurrampen e.d. veroorzaken.
Op die manier houden zij de mensheid in toom, want de mensen zullen moeten doen wat en hoe zij het willen; zij móeten onderdanig zijn en hun ‘slaven’ blijven!

Zijn wij mensen te zwak geworden om te reageren en weerstand te bieden?
Nee! Sta op en neem jullie oorspronkelijke recht als mens in de hand, want de Aarde behoort ons allen toe, en niet de manipulators die dmv hun satellieten – die ‘God’ in de hoge hemel – over ons waken en regeren!

Nu is de tijd dat de mensen wakker worden, en de rijken hun geld en bezittingen moeten gaan delen, en de armen écht gaan helpen.
En nu is de tijd om al hun technische hulpmiddelen, zowel op de aarde als in de lucht, onklaar te maken, want zij, de elite die dit alles heeft bedacht, hebben niet het recht om nog langer te heersen en te leven op deze Aarde, want de Aarde behoort niet hén maar de gehele mensheid toe!

Veel liefs, Ans

Een groepje mannen was met een kleine boot de zee opgevaren om te vissen. Toen ze op de volle zee waren hoorden ze op de boordradio dat er een vreselijke storm op komst was. Vanaf dat moment maakten ze zich grote zorgen want hun boot was al oud en had weinig technische hulpmiddelen aan boord, dus hoe zouden zij die zware storm doorstaan?!

Op dat moment zagen de vissers dat hun boot ‘begeleid’ werd door een school dolfijnen; alleen zwommen ze niet voor de boot uit – wat dolfijnen normaal gesproken doen – maar vlak náást hun boot. Eén van de mannen keek nieuwsgierig over de reling en zag toen dat er tussen deze dolfijnen een klein, jong dolfijntje zwom. Tot zijn afschuw zag hij dat er een kluwen plastic draad rondom het lijfje van het kleine diertje gewikkeld zat. (Zoals jullie weten zijn álle oceanen en wateren inmiddels ernstig vervuild door plastic, hetgeen de dieren die in die wateren leven fataal wordt).

De volwassen dolfijnen probeerden d.m.v. luid gekwetter de aandacht van de vissers te trekken en hen duidelijk te maken dat het jonge dolfijntje hulp nodig had. Één van de vissers kon dat dierenleed niet aanzien en sprong – met gevaar voor eigen leven en gewapend met een scherp mes – het koude water in om het jonge dolfijntje te redden. Dat was best gevaarlijk want het zeewater was niet alleen heel koud, maar ook erg woest en onstuimig vanwege de beginnende storm! Uiteindelijk lukte het de visser om – met veel krachtsinspanning – het dolfijnenjong te bevrijden van het plastic draad, waarna de man vermoeid en door en door koud weer aan boord werd geholpen door z’n trotse kameraden.

Wat er daarna gebeurde was heel mooi en bijzonder tegelijk, want ná de reddingsactie gingen de dolfijnen vóór de vissersboot uit zwemmen, en loodsten op die manier hun scheepje naar rustiger, veiliger vaarwater. Dankzij de hulp van de dolfijnen ontsnapten deze vissers met hun boot aan de gevaarlijke storm, die – zo hoorden zij later – vele andere schepen incl. bemanning fataal was geworden.

Ja, mens en dier kunnen niet buiten elkaar …. en weet dat dolfijnen onze spirituele broeders zijn!

Veel liefs, Ans

Een vrouw die heel veel Liefde in zich had was vrijwillig geïncarneerd op de Aarde met het voornemen om tijdens dat leven de Vrouwelijke Energie – die al zo lang afwezig was op de Aarde – weer terug te brengen naar Moeder Aarde, om op die manier de afgedwaalde mens weer terug te leiden naar de ware essentie van het leven.

In dat Aardse leven leefde zij in een ‘stille wereld’ omdat zij niet kon horen en praten, maar wat deze vrouw wél goed kon was werken met gedachtenkrachten! Daarmee stuurde of straalde zij haar Vrouwelijke Liefdes-energie naar alles wat leefde op de Aarde, waardoor de natuur en alles in haar omgeving beter floreerde. Vele dieren, groot en klein, kwamen naar haar toe omdat zij zich zo prettig en geliefd voelden bij deze bijzondere, liefdevolle vrouw.

Helaas ontstonden er tegenkrachten die de nog jonge vrouw probeerden te belemmeren bij het uitvoeren van haar voorgenomen taak. Omdat ze niet kon praten had ze niet veel contact met haar dorpsgenoten en werd ze door hen bestempeld als ‘de dorpsgek’, en een paar dorpsgenoten vonden het nodig om haar huisje te bekladden, haar mooie tuintje te vernielen en de dieren, die zo graag bij haar kwamen, te verjagen.

Wat de mensen echter niet wisten was dat deze vrouw van te voren al had ‘gezien’ dat dit allemaal zou gaan gebeuren, en doordat zij ‘gedachtenoverdacht’ perfect beheerste kon zij dit alles op voorhand al ‘communiceren’ met de bloemen en planten in haar tuintje, en ook de dieren had zij bijtijds kunnen waarschuwen voor het komend onheil.

De jonge vrouw werd niet boos door al die zinloze vernielingen aan haar huis en tuin, maar ze was wel heel verdrietig om dit soort negatieve daden van de mens op Aarde. De personen die verantwoordelijk waren voor de vernielingen aan haar huisje dachten aanvankelijk dat ze gewonnen hadden, maar al gauw bleek dat ze zich hadden vergist, want niet lang daarna overkwam henzelf allerlei narigheid. Uiteindelijk bleken zij dus niet de winnaars maar de verliezers te zijn!

Ondanks de vele tegenwerkingen van haar dorpsgenoten ging de jonge vrouw vol overgave verder met haar voorgenomen levenstaak. Zo ging zij bijvoorbeeld de ernstig zieken in haar dorp bezoeken en verzorgen, en zonder met die zieken te kunnen spreken deelde zij haar onvoorwaardelijke Liefde met hen. De dorpsgenoten keken zelf niet of nauwelijks om naar hun zieke medemens – zij leefden hoofdzakelijk voor zichzelf – maar deze jonge vrouw verzorgde de zieken vol mededogen en belangeloos, want zij wou er niets voor terug.

De mensen in het dorp zagen het allemaal gebeuren, en langzaamaan begonnen ze in te zien hoe bijzonder het eigenlijk was dat deze jonge vrouw de ernstig zieken hielp dmv haar Onbaatzuchtige Liefde. De dorpsgenoten raakten diep onder de indruk en begonnen zelfs te houden van die ‘vreemde, doofstomme vrouw’ die zó liefdevol, zorgzaam en helend bezig was met niet alleen de zieken maar met alles en iedereen om haar heen. Weet dat de Liefdeskracht van de Vrouwelijke Energie uiteindelijk alles overwint!

Tot het einde van haar Aardse leven heeft deze bijzondere vrouw haar zelfgekozen levenstaak volbracht, en heeft ze, dmv haar dáden, de mensen in haar omgeving ‘Lessen in Onbaatzuchtige Liefde’ gegeven.

Veel liefs, Ans

Geheel onverwacht stond een nog jong echtpaar in hun mooiste kleding op een begraafplaats. De jonge man en vrouw keken elkaar heel verbaasd aan en vroegen zich af waarom, en vooral hóe ze zo opeens op die begraafplaats konden zijn beland? Even verderop zagen zij al hun familieleden en vrienden bij het familiegraf staan. De man en vrouw liepen naar hen toe en begonnen te praten tegen hun dierbaren, maar geen van hen keek hen aan of gaf antwoord; de meesten van hen huilden alleen maar. De man en vrouw begrepen er helemaal niets van; het leek wel of ze in een slechte film terecht gekomen waren?!

Toen hoorden ze de dominee zeggen dat ‘ze veel te jong waren heengegaan‘, waarbij hij de namen van de man en vrouw uitsprak. Het jonge paar geloofde hun oren niet en zei: ‘Wat is dit voor idiote poppenkast?!  We staan hier voor jullie neus, zien jullie ons dan niet?’ Maar toen hoorden zij de dominee zeggen dat zij onverwacht uit het leven waren gerukt door een ernstig verkeersongeluk.

Na afloop van de begrafenis gingen alle aanwezigen weer hun eigen weg. Ook het jonge paar verliet – diep verzonken in gedachten – de begraafplaats; zij hadden zó veel om over na te denken en even zo veel vragen. Zonder dat ze er erg in hadden, liepen ze plotseling in een schitterend bos waar zij omringd werden door enorme, eeuwenoude bomen.

Tijdens de wandeling door dat bijzondere bos begon het langzaam tot het jonge stel door te dringen dat ze allebei waren overleden en overgegaan, waardoor hun familie en vrienden hen niet meer konden zien of spreken. Vol verdriet omdat ze hun dierbaren op de Aarde achter moesten laten vervolgden de man en vrouw hun weg, en liepen ze hand in hand hun nieuwe toekomst tegemoet.

Veel liefs, Ans