Een klein jongetje van een jaar of 4 was ‘bevriend’ met kleine, buitenaardse wezentjes die hem regelmatig bezochten, en dat gebeurde in z’n korte leventje al zo lang als hij zich kon herinneren, dus vond hij dat heel gewoon; hij wist niet beter.

Het jongetje vond de kleine wezentjes erg lief en was altijd blij om ze te zien, want ze speelden dan met hem en leerden hem dingen over de ruimte en de natuur. Op een dag zei zo’n wezentje tegen hem: ‘Vannacht komen wij jou ophalen, dan mag je met ons mee op reis. Ga vanavond maar gewoon lekker slapen, want het komt allemaal goed.‘

Toen het jongetje ‘s avonds in z’n bedje lag viel hij al snel in een diepe slaap. Opeens werd hij wakker en zag dat heel z’n slaapkamer hel verlicht was en dat er 3 kleine wezentjes naar z’n bedje kwamen. Z’n buitenaardse vriendjes lachten naar hem en namen hem bij de hand om hem mee te nemen. Het jongetje vroeg of hij z’n nieuwe rugzakje mee mocht nemen, hetgeen de wezentjes natuurlijk goed vonden. En toen bevond hij zich – van het ene op het andere moment, en mét z’n rugzakje – in een prachtig, rond ruimtescheepje, waarmee hij samen met z’n buitenaardse vriendjes wegvloog!

Het ruimtescheepje maakte eerst een rondvlucht over de Aarde. Zo vlogen ze over gebieden waar het daglicht zichtbaar was, en ook over stukken land waar het nacht was; daar was het pikkedonker en kon hij vanuit de Ufo heel goed de grote, felverlichte steden op de Aarde zien. Het knulletje keek z’n ogen uit en vond het heel fascinerend allemaal!

Na deze vlucht rond de Aarde schoot het ruimtescheepje plotseling weg van de Aarde, het luchtruim in; ze vlogen naar de sterren! Het jongetje kon geen genoeg krijgen van dat fantastische schouwspel; wat was dat prachtig allemaal! Maar toen lag hij opeens weer thuis in z’n vertrouwde kinderbedje?!

De volgende morgen aan het ontbijt vertelde hij z’n ouders wat hij die nacht allemaal had meegemaakt, maar z’n vader en moeder moesten lachen en zeiden: ‘Wat een fantasie heb jij toch lieverd. Ga nu maar gauw naar school, en vertel hier niets over aan de andere kinderen want dan lachen ze je uit, want jouw buitenaardse vriendjes en hun ruimtescheepje bestaan echt niet, dat begrijp je toch wel?’

Toen hun zoontje vertrokken was praatten z’n ouders bezorgd over hem. Ze vonden het erg om zo’n kind te hebben die ‘van alles bij elkaar fantaseert en daar zo vol overtuiging over kan jokken’.

Arm kind, denk ik dan, wat zal dit manneke zich vaak eenzaam en onbegrepen voelen omdat hij met niemand kan of mag praten over z’n buitenaardse vriendjes/ervaringen, en dat terwijl dit soort kinderen juist goed begeleid moeten worden op hun weg naar spiritualiteit!

Gelukkig had ikzelf een paranormaal begaafde vader die mij begreep en kon uitleggen wat mij als kind allemaal al overkwam. Er bestaan meer spirituele kinderen met dit soort ervaringen – meer dan de mensheid ooit kan of zal beseffen. Koester deze speciale kinderen, want wij allen kunnen heel veel van ze leren!

Veel lief, Ans

Op een dag werd er een bijzonder meisje geboren met prachtige krulletjes en mooie, bruine pretoogjes. Al gauw merkten haar ouders dat hun dochtertje gek was op alle bomen en dieren, want die werden altijd liefdevol omhelsd en geknuffeld door hun kleine meid.

Vlak voor haar derde verjaardag vroegen de ouders welk cadeau ze graag zou willen krijgen. Nou, dat wist hun kleine meid precies: ze wou een Wereldbol voor haar verjaardag! De vader en moeder vonden dat een nogal vreemd cadeau, en ook niet zo leuk om te geven, dus kochten ze toch maar een mooie pop voor haar.

Toen ze na het uitpakken van de pop zagen dat hun dochtertje heel erg teleurgesteld en verdrietig was, besloten de ouders om samen met haar naar de speelgoedwinkel te gaan en de pop om te ruilen voor een Wereldbol. Dolgelukkig was hun kleine meisje met haar verjaardagscadeau!

Vanaf die dag nam ze de Wereldbol dagelijks in haar kleine armpjes, sloot ze vervolgens haar oogjes en leek het wel of ze in trance ging. Dat vonden haar ouders best wel vreemd, dus vroegen ze waarom ze dat deed, waarop het meisje antwoordde:

‘Zó heel ik de Aarde. Weten jullie dan niet dat de Aarde heel erg ziek en verdrietig is? Want toen ik vroeger nog groot was heb ik – samen met andere grote mensen – de Aarde heel veel pijn gedaan en ziek gemaakt.  En nu moet ik het weer goed maken met de Aarde, daarom knuffel ik Haar élke dag en zet ik Haar in het Licht. En als ik later groot ben ga ik uitvindingen doen om Haar weer beter te maken; dan word ik de dokter van de Aarde. Dat beloof ik de Aarde iedere dag wanneer ik de Wereldbol vasthoud; dan vertel ik Haar dat ik heel veel van Haar hou, en vraag ik of Ze mij wil vergeven dat ik Haar toen, als groot mens, zoveel pijn heb gedaan.’

En met een lach van oor tot oor vertelde ze haar ouders dat de Aarde ‘Ja!’ had gezegd tegen haar.

Is het niet wonderlijk mooi om te zien dat zo’n kleine hummel – die in een vorig leven fout heeft gehandeld en dat in dit leven weer wil herstellen – op deze liefdevolle manier haar Karma inlost?! Laten wij het voorbeeld van dit kleine meisje volgen, en de Aarde – ongeacht of wij Haar in een vorig leven wel of niet iets hebben aangedaan – net als dit kindje, iedere dag in gedachten even in onze armen nemen en in het Licht zetten, want Moeder Aarde is ernstig ziek en heeft ons aller Liefde en Licht nodig om te helen.

Veel liefs, Ans

Ze zijn van goede wil

Ergens in een afgelegen gebied crashte een Ufo, en daar werd razendsnel actie op ondernomen aangezien ‘de instanties’ er alles aan zullen doen om zoiets geheim te houden voor de bevolking. Binnen de kortst mogelijke tijd was er een speciale militaire eenheid ter plekke om een ruim gebied rondom deze gecrashte Ufo af te zetten, want zo konden de mensen er niet bij komen, en zou (ook) dit gebeuren zo snel mogelijk de doofpot in kunnen.

In de gecrashte Ufo zaten een paar wezens, die allemaal ongeschonden en nog in leven bleken te zijn; zij werden gevangen genomen en – samen met hun Ufo – zo snel mogelijk ‘in veiligheid’ gebracht. Deze buitenaardse wezens werden – zoals dat in het verleden al zo vaak is gebeurd – naar een supergeheime locatie getransporteerd (dit wordt gedaan omdat de machthebbers de gewone mens zo veel mogelijk onwetend willen houden over Ufo’s en buitenaardsen, want hoe minder de mensen weten hoe minder lastige vragen ze kunnen stellen).

Deze geheime locatie lag ver buiten de bewoonde wereld en werd zwaar bewaakt d.m.v. vele camera’s en militairen; ontsnappen vanuit dat complex was onmogelijk! De buitenaardse wezens die ze daar naartoe hadden gebracht zagen er mensachtig uit; ze waren lang en dun, droegen lange, zwart glimmende gewaden en allemaal hadden ze lang, zilverkleurig haar.

Er werd geprobeerd om te communiceren met deze buitenaardsen, echter zonder succes; deze wezens brachten wel klanken voort, maar die leken in niets op onze Aardse talen. Na de mislukte pogingen tot communicatie werden de buitenaardsen overgebracht naar een speciale onderzoeksruimte, met de bedoeling om ze daar – onder cameratoezicht – lichamelijk te onderzoeken.

Maar nog vóór de wetenschappers daaraan konden beginnen waren de wezens van het ene op het andere moment verdwenen uit die ruimte; het leek wel of ze volledig in het niets waren opgelost?! En dat terwijl ontsnappen vanuit dit zeer zwaar bewaakte complex absoluut onmogelijk was! Er werd gelijk groot alarm geslagen na deze verdwijning, en alle middelen werden ingezet om deze wezens zo snel mogelijk op te sporen en weer gevangen te zetten, echter zonder resultaat.

Niet veel later kwamen er vanuit de hele wereld steeds meer berichten over mensen die ‘vreemde, lange wezens met lang, zilverkleurig haar’ hadden gezien. En wat ál deze mensen vertelden – en ook heel bijzonder vonden – was dat deze wezens heel plotseling aan hen verschenen om even later weer net zo plotseling te verdwijnen?!

Op een gegeven moment verscheen er op de televisie en in alle kranten een klein meisje die vertelde dat deze wezens zich niet alleen aan haar hadden laten zien, maar dat ze ook met haar hadden ‘gesproken in haar hoofdje’. De wezens hadden haar d.m.v. gedachtenoverdracht verteld dat ze zich overal op de Aarde konden laten zien doordat ze zich overal konden materialiseren en dematerialiseren.

Ze hadden haar ook verteld dat ze pas zouden vertrekken op het moment dat er – wereldwijd via de media – officieel bekend gemaakt zou worden dat er vele buitenaardse wezens bestaan die van andere planeten komen. Dat de buitenaardsen onze planeet al miljoenen jaren bezoeken, en dat ze, in een heel ver verleden, de menselijke beschavingen op onze planeet Aarde hebben gesticht. Ter afsluiting lieten de buitenaardsen het meisje nogmaals weten dat zij net zo lang aan de mensen zouden blijven verschijnen totdat hun boodschap officieel was medegedeeld aan de gehele mensheid.

Mocht U, op een dag, zelf deze prachtige wezens zien of ontmoeten, heet ze dan van harte welkom, want ik zeg U: ‘Ze zijn van goede wil’.

Veel liefs, Ans

Déjà vu

Jullie kennen vast wel het ‘déjà vu gevoel’? Dan kom je bijv. op een locatie waar je nog nooit eerder bent geweest, maar ondanks dat komt die plek je heel vertrouwd voor en heb je het gevoel dat je die plek heel goed kent (het omgekeerde kan ook gebeuren, dan voelt zo’n voor jou onbekende plek juist heel ongemakkelijk of beklemmend aan vanwege de negatieve uitstraling).

Het volgende verhaal legt uit wat de oorzaak van zo’n gevoel van herkenning kan zijn: Een Nederlandse man van nog geen 25 jaar ging voor het eerst in z’n leven op vakantie naar Spanje, en tijdens die vakantie bezocht hij o.a. een pittoresk Spaans dorpje. Hij liep daar door de mooie, oude straatjes, maar het vreemde was dat die straatjes hem heel erg bekend voorkwamen, en dat terwijl hij nog nooit eerder in Spanje was geweest, laat staan in dat dorpje?!

Op een gegeven moment liep deze jonge man langs een heel oud huisje, en bij het zien van dat huisje werd hij, tot z’n eigen verbazing, zó emotioneel dat hij de tranen voelde opkomen. Hij bleef bij het huisje staan en legde z’n hand tegen de stenen muur, en op dat moment ‘zag’ hij allerlei beelden van zichzelf als klein jongetje in dat specifieke huisje.

En hij voelde of wist toen gelijk dat hijzelf in z’n vorige leven in dat Spaanse huisje had gewoond. Op dat moment kwam er een heel oud echtpaar het huisje uitgelopen, en toen werd de jonge man overmand door emoties, want in dat stokoude echtpaar herkende hij z’n vader en moeder van toen!

Aangezien deze jonge man zelf geen Spaans kon spreken vroeg hij aan een voorbijganger of die hem wou helpen met vertalen. Via de tolk vroeg hij het oude echtpaar of hij hun huisje van binnen mocht bezichtigen, en dat vonden ze geen enkel probleem.

Ook binnen ‘herkende’ de jonge man het huisje, en wist hij precies waar z’n vroegere slaapkamertje was; hij kon zelfs het speelgoed beschrijven waar hij toen mee had gespeeld! Dankzij de tolk kon de jonge man het Spaanse echtpaar vertellen en uitleggen wat hij zojuist allemaal had ervaren in en om hun huisje.

Toen de oude man en vrouw zijn verhaal hadden gehoord waren ze heel erg blij, maar ook wel verbaasd, want hoe kon het dat deze vreemdeling wist dat zij 25 jaar geleden hun 8 jarige zoontje hadden verloren?! De emoties tussen de Nederlandse jongeman en z’n Spaanse ‘ouders’ waren mooi en intens, en er ontstond een innige vriendschap tussen hen die heeft geduurd tot het overlijden van het Spaanse echtpaar.

Zo zie je dat het kán gebeuren dat iemand direct na z’n overlijden weer incarneert, en dat hij – in dat nieuwe leven – z’n familie uit dat vorige leven weer tegen kán komen.

Veel liefs, Ans

Eeneiige tweeling

Een vrouw die het financieel niet breed had baarde in de loop der jaren veel kinderen. Aangezien ze niet genoeg geld had om zelf voor al die kinderen te zorgen had ze de helft van haar baby’s na de geboorte weggegeven, en eerlijk gezegd deed dat haar weinig, want ze had kinderen zat, vond ze.

Op een dag kreeg deze vrouw een eeneiige tweeling – twee jongetjes – waarvan ze er ééntje zelf hield en de andere weggaf aan een echtpaar dat zelf geen kinderen kon krijgen.

Zoals ik zei was het een eeneiige tweeling, dus qua uiterlijk leken de 2 jongetjes heel erg op elkaar, maar het bijzondere was dat deze kinderen qua gedrag of energie juist elkaars tegenpolen waren! Deze tweeling bleek nl. tijdens de celdeling zó opgesplitst te zijn dat in het ene embryo het goede, en in het andere het kwaad zat, oftewel het ene baby’tje was positief geladen en de andere negatief! Dit gebeurt natuurlijk niet altijd bij eeneiige tweelingen, maar komt toch vaker voor dan men denkt.

De baby die de moeder zelf had gehouden bleek het kindje te zijn dat geladen was met de negatieve energie. Dit kind was van jongs af aan niet in de hand te houden; hij trok zich van niets of niemand iets aan, en eenmaal in de pubertijd terroriseerde hij het gehele gezin. Uiteindelijk belandde hij zelfs in de gevangenis.

Het andere jongetje – de baby die de moeder had weggegeven – was precies het tegenovergestelde van z’n tweelingbroertje; hij was het pósitief geladen kind, en gedroeg zich heel lief en zorgzaam naar alles en iedereen. Deze jongen deed altijd z’n uiterste best om het goede te doen, en werd uiteindelijk arts omdat hij graag mensen wou helpen. Toen hij volwassen was heeft hij één keer zijn tweelingbroer en oorspronkelijke familie opgespoord en ontmoet, maar dat bleek geen succes want hij voelde totaal geen band met z’n familie, zelfs niet met z’n tweelingbroer!

Met dit verhaal wil ik jullie laten inzien dat het kan gebeuren dat het goed en kwaad – die allebei in íeder mens aanwezig zijn – zich bij een eeneiige tweeling volledig kunnen opsplitsen en nestelen in een positieve energie bij het ene kindje en een negatieve energie bij het andere. Die kinderen kunnen daar zelf dus niets aan doen, want die ‘energiesplitsing’ had al plaatsgevonden vóór hun geboorte!

Veel liefs, Ans

De Aartsengel

Een Engel keek vanuit het Hemelrijk neer op de Aarde en bedacht zich dat Hij zo graag één keer zou willen ervaren hoe het is om een mens op Aarde te zijn. Zijn wens werd ingewilligd en dus kwam Hij – op een ‘lichtende straal’ rechtstreeks vanuit het Hemelrijk – naar de Aarde, alwaar Hij zich verstoffelijkte als mens tussen de mensen.

In het Hemelrijk kon de Engel telepathisch communiceren en alles visualiseren wat Hij wilde, maar tijdens z’n Aardse, menselijke leven moest Hij het zónder die gaven stellen, en dat maakte het wel heel erg moeilijk voor Hem.

Tijdens Zijn verblijf op de Aarde zag Hij allerlei verschillende emoties van de mensen, maar Hijzélf kon al die menselijke emoties niet voelen dus ook niet begrijpen. Hij begreep niet hoe de mens soms zó intens kon lijden, kon lachen, maar vooral hoe hij zo kon liefhebben?! Daarom werd er besloten dat ook Hij al deze menselijke emoties mocht gaan ervaren.

Niet veel later ontmoette de Engel een jonge vrouw waar Hij verliefd op werd. En pas toen kon Hij zélf voelen en ervaren wat de Liefde – met name de lichamelijke Liefde – betekent voor de mensen op Aarde! Deze Engel hield van de gehele mensheid, maar het liefhebben van z’n eigen geliefde en de intensiteit waarmee die Liefde gepaard ging, daar had Hij zich op voorhand geen enkele voorstelling van kunnen maken; dat was een onvoorstelbare ervaring voor Hem!

De Engel en de vrouw gingen samenwonen en ze waren heel gelukkig samen. Tot het moment dat de vrouw stierf, want toen stierf er ook iets in Hem. Door het verlies van z’n geliefde was de Engel de wanhoop nabij en vroeg aan Boven of ze ook Hem alsjeblieft mee wilden nemen, maar die wens werd niet vervuld.

Hij hoorde een stem die zei: ‘Jij wilde toch het menszijn ervaren? Daar hoort ook intens verdriet en eenzaamheid bij!’

De Engel kreeg steeds meer moeite met het leven op Aarde, en op een dag maakte Hij daar, in z’n wanhoop, zelf een einde aan. Toen Hij na z’n zelfdoding ‘overging’ bleek de Engel niet direct terug te gaan naar het Hemelrijk?!

In plaats daarvan kwam Hij terecht in de dimensie waar de mensen die zelfmoord hebben gepleegd tijdelijk verblijven – zowel de Engel als de daar aanwezige Zielen moesten de zelfdoding nog ervaren als levensles – maar zodra deze Zielen hun daad begrijpen mogen en kunnen ze alsnog doorreizen naar de Astrale Wereld.

De Engel keerde terug naar zijn Hemelrijk, en dankzij al z’n menselijke ervaringen kon Hij de mensheid nóg beter helpen ….. omdat Hij het allemaal zélf had beleefd en gevoeld!

Veel liefs, Ans

Al is de leugen nog zo snel

Ergens in een afgelegen dorpje stond een mooi, groot, vrijstaand huis waarin 4 alleenstaande dames woonden. Dat huis stond op een flink stuk grond met daaromheen een sloot, en voor het huis stond een hoog ijzeren hek, dat was bedoeld als bescherming tegen eventuele ongenode gasten.

Aangezien deze vrouwen daar niet altijd alleen met z’n viertjes maar vaak met meerdere personen woonden hadden ze zelf een tuinhuis als extra woonruimte in de tuin gebouwd. Dankzij hun grote tuin hadden de vrouwen genoeg ruimte voor een moestuin om hun eigen voedsel te verbouwen en om geiten, kippen en konijnen te houden, waardoor ze ahw ‘zelfvoorzienend’ waren. Zo op het oog zag het er allemaal heel mooi en harmonieus uit, en een ieder die er langsliep of -fietste droomde weg bij dat prachtige, vrijstaande huis.

De 4 vrouwen die daar woonden hadden een heel groot hart, want ze namen geregeld moeilijk opvoedbare kinderen op in hun grote huis. Deze kinderen kregen ze toegewezen via de Jeugdzorg, en deze dames boden hun pleegkinderen een liefdevol en veilig plaatsvervangend thuis.

Geen van de dorpsgenoten was ooit in dat afgeschermde huis geweest, en het viel hen op dat de vrouwen en hun pleegkinderen een nogal teruggetrokken leven leefden. Ze kenden de vrouwen alleen van gezicht, en aangezien hun pleegkinderen thuisles kregen i.p.v. op de dorpsschool kregen de dorpsgenoten ook hen niet of nauwelijks te zien. Wanneer de verblijftijd van de pleegkinderen bij de 4 dames er op zat dan werden ze opgehaald met een grote, zwarte, geblindeerde auto, en heel vaak werden er dan gelijk weer nieuwe kinderen achtergelaten in dat grote, afgeschermde huis ….. en zo ging dat jaar in jaar uit.

Waar al die kinderen ná hun vertrek naartoe werden gebracht wist niemand, dat bleef strikt geheim. Weet echter dat, niet alle, maar veel van deze kinderen terechtkomen in een duister circuit behorend bij zeer geheime genootschappen. Deze geheime genootschappen – waar mensen vanuit de aller-, allerhoogste kringen lid van zijn – organiseren geheime bijeenkomsten op specifieke data.

En tijdens dit soort ‘bijeenkomsten’ op zeer geheime locaties worden deze kinderen, al of niet ritueel, seksueel misbruikt. Tot mijn verdriet en grote afschuw moet ik jullie vertellen dat het een ieders begrip te boven gaat wát die arme kinderen, tijdens die zeer besloten, geheime bijeenkomsten allemaal moeten ondergaan. Het kan gebeuren dat het helemaal mis gaat tijdens zo’n sessie en dat het kind komt te overlijden. Niet lang daarna wordt het lichaam van dat kind ‘gevonden’ op een totaal andere locatie; weet dat op dat moment ‘de leugencarrousel’ al op volle toeren draait!

Om de elitaire, pedofiele leden van het geheime genootschap buiten schot te houden en hun wandaden te verdoezelen wordt het een en ander zó in scène gezet dat een ander, onschuldig persoon – het liefst iemand met een ‘omstreden seksueel verleden’ – als dader aangewezen of naar voren geschoven. En deze onschuldige ‘dader’ zal moeten boeten voor de dood van het misbruikte kind.

Maar nu breekt de tijd aan waarin vele, lang verborgen waarheden naar buiten zullen komen, dus ook dit soort geheime, satanische praktijken van de elitaire clubjes zullen niet lang meer geheim blijven, want ….. ‘ook al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel!’

Veel liefs, Ans

Ruim 3 jaar geleden heb ik jullie in het blogverhaal ‘Ooit zal de waarheid boven tafel komen‘ verteld dat ik in een visioen had gezien dat de paus een koffertje met daarin een gevaarlijk virus of bacterie zegende.

Afgelopen september kreeg ik onderstaand, alarmerend bericht over een wereldwijde epidemie – veroorzaakt door een superbacterie – onder ogen.

Ik kreeg de koude rillingen toen ik las dat deze levensbedreigende bacterie immuun is voor alle soorten antibiotica en inmiddels wereldwijd in 24 landen voorkomt!
Als je bedenkt dat Prins Philip in 1988 onderstaande uitspraak heeft gedaan in een interview met de Duitse Pers, dan heb ik de neiging om te zeggen: 1 + 1 = 2!!

Veel liefs, Ans

In een klein dorpje, ergens in Nederland, stond een eeuwenoude eik. In den beginne woonden er nog maar een paar mensen in dat dorpje, maar in de loop der tijden werden er steeds meer huisjes bijgebouwd en bewoond. Op een gegeven moment werd er een plein rondom de eeuwenoude eik aangelegd met een zitbankje onder deze prachtige boom.

Deze eikenboom nam alles wat er om hem heen gebeurde in zich op. Daarbij voelde hij niet alleen wie er langs hem liepen, maar registreerde hij ook ál hun gevoelens en emoties, van geluk tot verdriet. En wanneer er mensen op het bankje zaten kon hij al hun gesprekken, verhalen en intriges horen, zodoende wist hij alles wat er zich in het dorp en de omgeving afspeelde.

Op een gegeven moment kwam er een ‘vreemdeling’ in het dorpje wonen. Deze man, hij was schrijver, ging altijd op het bankje onder de oude eik zitten, en het eerste wat hij dan deed was de prachtige, oude boom begroeten. De eik voelde zich vereerd hierdoor, dat was hem in al die eeuwen nog niet gebeurd, de dorpelingen hadden hem al die tijd min of meer genegeerd.

Deze schrijver merkte dat hij heel veel inspiratie kreeg als hij op het bankje bij de oude eikenboom zat, daar kon hij achter elkaar door blijven schrijven. Het ene verhaal na het andere rolde daar uit z’n pen, en het waren allemaal verhalen die zich afspeelden in dat dorp en haar omstreken.  De schrijver vroeg zich verwonderd af waar al die verhalen toch vandaan kwamen?

De dorpsbewoners die z’n boeken hadden gelezen vroegen de schrijver – die toch een buitenstaander was – hoe hij aan al die streekverhalen kwam, want daarin vertelde hij allerlei feiten en/of gebeurtenissen die alléén de ingewijden van hun dorp wisten?!

Lachend antwoordde de schrijver: ‘Ik denk dat de oude dorpseik mij dat allemaal influistert. Die prachtige boom vertelde me ook dat hij zich genegeerd voelt door de mensen. Daarom wil ik jullie vragen om hem, net als ik, te begroeten wanneer je hem ziet of langs hem loopt.’

De dorpelingen moesten lachen om wat de schrijver hen zojuist vertelde; een boom die kan praten, dat hadden ze nog nooit gehoord, en een boom groeten vonden ze ook erg ongebruikelijk. Maar het verzoek bleek toch niet aan dovemansoren verteld, want de ene na de andere dorpeling begon de prachtige, oude eikenboom op hun dorpsplein te groeten in het voorbijgaan.

De boeken met streekromans werden goed verkocht, en omdat de schrijver zich zo thuis voelde in het dorpje wilde hij veel van z’n verdiende geld investeren in het welzijn van z’n dorpsgenoten. Zo liet hij o.a. een gebouw neerzetten waar een ieder welkom was. Dat werd al gauw een gezellige ontmoetingsplek waar de dorpelingen hun oude ruzies en vete’s bijlegden waardoor ze weer nader tot elkaar kwamen. Het dorpje kwam zienderogen weer tot leven en de bewoners kregen meer plezier met elkaar en werden gelukkiger.

Na vele jaren van onvrede heerste er eindelijk weer harmonie in dit dorp met die prachtige, eeuwenoude eik.

Weet dat bomen ons niet alleen zuurstof geven, maar – zoals blijkt in dit verhaal – nog zoveel meer, dus zeg nooit dat een boom maar een boom is. Ik wil jullie, net als de schrijver in dit verhaal, vragen om wanneer je een oude boom ziet, hem te groeten en hem met heel je hart te danken voor alles wat hij ons belangeloos geeft.

Veel liefs, Ans