Poedran heb ik als klein kind al mogen ontmoeten. Op zijn wereld wonen de wezens in schelpachtige huizen. Deze wezens begeleiden andere wezens die moeten leren om door ‘zwarte gaten’ in het universum te reizen.
Poedran vertelde mij dat tegenover iedere zon een zwart gat staat, net zoals er tegenover ieder positief mens een negatief mens staat. Op mijn vragen hoe het is om in een zwart gat gezogen te worden, hoe dat eruit ziet en hoe je er uit kunt ontsnappen, antwoordde hij: “Dat moet ik je op een aardse en zeer kinderlijke manier vertellen.” Omdat ik nog een kind was legde hij het mij als volgt uit: “Zie het universum als een gatenkaas, alhoewel het absoluut geen vergelijk is. Stel, je kunt door de gaten van die kaas een klein balletje gooien. Je merkt dat hij er binnen een seconde aan de andere kant weer uitkomt. Zo is het dus ook ongeveer als je in het universum door een zwart gat reist. Wij wezens doen dat ook daadwerkelijk, om dan vervolgens aan de andere kant van het universum, of zelfs in andere universa, uit te komen. Naar ons weten bestaan er 24 universa; twaalf positieve en twaalf negatieve.”
Poedran vertelde me ook hoe je op een astrale manier door een zwart gat kunt reizen. “In het begin zul je al je gedachten goed onder controle moeten houden, want het is echt secondewerk. Het is niet zo moeilijk om het zwarte gat in te gaan, want je wordt er als het ware vanzelf ingezogen, maar er is een hoge mate van gedachteconcentratie nodig om weer uít het zwarte gat te komen.”
Met een ruimteschip gaat het op een soortgelijke manier. “Als wij dit niet goed onder controle hebben, zou ons ruimteschip verpletterd worden, en als jij astraal niet goed oplet, dan zal je overlijden, want het koord waarmee je met je lichaam verbonden bent zal dan verbreken.” Geen prettige gedachte, maar de mens moet vertrouwen kunnen opbrengen.
Ik heb dit – met m’n buitenaardse vrienden Lobob en Poedran in mijn nabijheid – verscheidene keren op een astrale manier moeten oefenen. Lobob en Poedran moesten mij dan op de juiste manier inspireren om te doen wat ik moest doen, en dan ging ik met een ongelooflijke snelheid door iets wat op een tunnel leek.
Ik was altijd heel blij en vol emotie als ik na zo’n astrale ervaring weer heelhuids in mijn kinderbedje lag.
